Tożsamość tygrysa

Posted on 30 marca 2011

Brazylia jest kolejnym krajem, który zaprezentował się polskiej publiczności na przekrojowej degustacji. To ojczyzna win do niedawna zupełnie nieznanych – dopiero od czterech lat państwowa agenda Ibravin promuje na świecie rodzime wyroby, zapraszając dziennikarzy w teren i wspierając eksport. O winach brazylijskich pisali już m.in. Marek Bieńczyk i Tomasz Prange-Barczyński.

Wnioski z dotychczasowych eksploracji można streścić następująco: liczne i zaskakująco smaczne wina musujące; wina czerwone lepsze od białych; soczyste, świeże, o nieprzesadnej zawartości alkoholu, stylistycznie sytuujące się w zasadzie bliżej Europy niż nowoświatowych sąsiadów: Urugwaju, Argentyny i Chile. Wszystkie te opinie znalazły potwierdzenie na warszawskiej degustacji. Brazylijskie bąbelki faktycznie mogły się podobać, zarówno w wersji szampańskiej (świetne Brut 130 z Casa Valduga, jak i kadziowej (metoda Charmata taka jak we włoskim Prosecco; tu np. Prosecco Brut of Piagentini).

Dobrych białych było niewiele, choć taki Pinot Grigio–Riesling 2009 od dużego producenta Miolo był z pewnością porządny i atrakcyjny (w odróżnieniu od już nieco trącących myszką beczkowych Chardonnay w stylu późnego Krzaklewskiego). Najciekawsza akcja toczyła się zatem w czerwieni. Tu Brazylia potwierdza swoją pozycję nowoświatowego tygrysa. Win wielkich na razie co prawda nie ma, ale średnia i średnioniska półka jest różnorodna i obiecująca. Dobrze wypadł Tannat Reserva 2005 oraz prosty i tani Merlot Fausto de Pizzato 2006 od Pizzato: gęste, mięsiste wina do popijania brazylijskiej wołowiny wcale niegorszej od argentyńskiej. Obdarowany przed paroma miesiącami srebrnym medalem Magazynu WINO Talento 2004 od Saltona (importer: Boutique Brasil) potwierdził swoją świetną klasę soczystego, skoncentrowanego, ale nieprzesadzonego kupażu bordoskiego, a zaprezentowany również w Warszawie rocznik 2006 na pewno pójdzie w jego ślady.

Najlepszą kolekcję win pokazał Lidio Carraro, m.in. dzięki winnicom na granitowych glebach w kolebce najlepszych brazylijskich win, apelacji Vale dos Vinhedos. Tutejszy Elos Malbec–Cabernet 2007 doskonale ukazywał brazylijski handicap: to po nowoświatowemu gęste, pełne owocu wino ma rozsądne 13% alk. i podziwu godną, naturalną (a nie żadną wulgarnie jak w Australii dokwaszaną) świeżość i ani przez chwilę nie męczy. Zdumiewające okazało się Nebbiolo 2006, przy pewnej masywności doskonale oddające kwiatowo-kwasową specyfikę odmiany – a przecież każdy winoman wie, że Nebbiolo nie znosi podróżować i poza swą piemoncką ojczyzną w zasadzie nigdy się nie udaje. Wino rodziny Carraro zmieniło moje zapatrywanie na tę kwestię. Duże punkty winiarnia zbiera także za niecodzienną w dzisiejszym świecie rezygnację z użycia jakichkolwiek beczek.

Powyższy opis powinien Państwu jasno sugerować, że w Brazylii nie brakuje bardzo dobrych win, lecz problemem jest na razie brak stylistycznej spójności. Mieszanki bordoskie, Syrah, Tempranillo, urugwajski Tannat, argentyński Malbec, a także bardziej egzotyczne odmiany sprawiają, że nigdy nie wiadomo, czego się po winie z tego kraju spodziewać. Utytułowana winiarnia Casa Valduga swoją serię średniego ciężaru win nazwała Identidade („Tożsamość”), choć jest paradoksem, że znajdziemy w niej wina z marginalnych (i nie tak łatwych w piciu) krzyżówek Marselan i Arinarnoa.

Na obecnym etapie ten magmatyczny styl nie jest problemem, lecz na dłuższą metę Brazylia, jeśli chce powtórzyć długofalowy sukces win z takich krajów jak Nowa Zelandia, musi zaproponować jednoznaczny przekaz. Na sukces jest wszak skazana. Wystarczy spojrzeć na garść danych, by się przekonać, że jej obecne postępy to dopiero rozgrzewka. Pomimo podwojenia obszaru winnic w ostatniej dekadzie kraj ten wciąż zaspokaja zaledwie 20% własnych potrzeb. A należy do najdynamiczniej rozwijających się gospodarek na świecie, przy tym 200 mln Brazylijczyków konsumuje średnio kilka razy mniej od swych sąsiadów i te dane mogą w kolejnych latach tylko rosnąć. Przyzwyczajajmy się do brazylijskich win, będzie ich coraz więcej.

Wina udostępnili do degustacji ich producenci oraz polscy importerzy. Organizatorem degustacji na zlecenie państwowej agencji Ibravin był Magazyn WINO.