Młodzi gniewni

Posted on 3 listopada 2011

Wspaniałe wina przysłano mi z Weingut Pichler-Krutzler. Ta młoda posiadłość, o której pisałem słówko już tu, to obecnie jedno z gorętszych nazwisk na austriackiej scenie winiarskiej. Cóż się dziwić zresztą, skoro Elisabeth Pichler jest spadkobierczynią najsłynniejszej w Wachau rodziny F. X. Pichler, a jej mąż Erich Krutzler – autorem wybitnego Blaufränkisch z Burgenlandu, m.in. słynnego Perwolff. (Był także enologiem ciekawych projektów w Słowenii – Dveri-Pax i Marof).

Zaczynali od zera (skupowania winogron i dzierżawy małych parcelek) w 2007 roku, pięli się konsekwentnie w górę, lecz dopiero z rocznikiem 2010 (wcale w Wachau niełatwym, który zrodził wina bardzo zamknięte, szczupłe, z rekordową kwasowością) przebili większość sławnych sąsiadów i dołączyli do absolutnej elity regionu. Próbowana przeze mnie seria Veltlinerów i Rieslingów była istotnie wspaniała: prawdziwie mineralne, głębokie, kompletne, fascynujące wina.

W chłodnych, kwasowych rocznikach Veltliner wypada zwykle lepiej niż Riesling i Supperin GV 2010 zdawał się potwierdzać. Wino pochodzące z leżącej tuż nad Dunajem, płaskiej parcelki zwykle przeznaczanej na proste wina Federspiel do szybkiego wypicia zdumiało mnie intensywnością i wielowymiarowością. Wunderburg Veltliner to rzecz o wiele poważniejsza, bardzo skoncentrowana – koncentracja to zresztą główna cecha stylu Pichler-Krutzler; stare krzewy i niska wydajność dają tu wina o ogromnym ekstrakcie, w gruncie rzeczy bliższe winom czerwonym niż tradycyjnym białym.

Lecz jeszcze większe wrażenie robią tutejsze Rieslingi. Loibenberg to cru, które rozsławili (z wzajemnością) ojciec i brat Elisabeth, jedno z najbardziej poszukiwanych win austriackich. Interpretacja Pichler-Krutzler jest mniej barokowa i zmysłowa niż F.X. Pichler, za to odsłania pokłady chłodnej mineralności, których próżno by się spodziewać po tej gorącej, na loessowej glebie leżącej winnicy. Wunderburg Riesling 2010 jest bardziej napięty i cytrusowy. Rothenberg Reserve to wino bogatsze, utrzymane w stylu niemieckiego Spätlese (20 g cukru przy 13% alk.), świetnie zrównoważone: nie wydaje się nazbyt słodkie, wybija się tą samą mineralnością, co inne tutejsze butelki, lecz w bardziej owocowym, aromatycznym stylu.

Styl to ważna tutaj kwestia. Wina Pichler-Krutzler są nowoczesne i tradycyjne zarazem. Stanowią odwrót od egzotycznego, przejrzałego, orgiastycznego stylu pierwszej fali moderny w Wachau, która w ostatniej dekadzie rozsławiła ten nieznany dotąd region w świecie (i której czołowym przedstawicielem była właśnie winiarnia F.X. Pichler). Elisabeth i Erich „fenoliczną dojrzałość” zastępują przejrzystą mineralnością. Zarazem nie są to wina chude, ostro kwasowe, bezowocowe jak trzydzieści lat temu. Wręcz przeciwnie, uderzają niezwykłą intensywnością i koncentracją; mają jedne z bodaj najdłuższych posmaków, jakich ostatnio doświadczyłem w białych winach.

Ciekawym przypisem okazało się wino czerwone z odmiany Blaufränkisch, produkowane przez Ericha w Burgenlandzie. Wino to zwróciło moją uwagę już w pierwszym roczniku – 2007 – lecz trzeba powiedzieć, że jego rozwój w butelce jest wspaniały. Po czterech latach wino to pokazuje najlepsze cechy popularnej (i rzadko wybitnej) „Frankovki”: subtelne aromaty, wyraźny kwasowy kościec, mineralność, wyraźne pokrewieństwo z dobrym Pinot Noir. Styl tego wina znów stanowi reinterpretację najnowszej historii austriackiego winiarstwa. Erich Krutzler używa tu beczki znacznie subtelniej, niż w dawniejszych winach, stawia na świeżość, przejrzystość. Próbowałem też rocznika 2008 (z pewnością prostszego) oraz 2009 (bardzo obiecujący, ale dajmy mu pięć lat). Wraz z winami Moric i Dorli Muhr to obecnie jedna z najciekawszych butelek austriackich w czerwieni.

10 win otrzymałem do degustacji od producenta. Wina Pichler-Krutzler sprowadza do Polski importer Austrovin.