Bordeaux 2009: sprawdzam

Posted on 8 grudnia 2011

Coraz ciekawsze jest życie degustatora nad Wisłą. Dosłownie w chwili ich trafiania na rynek mamy okazję spróbować win Bordeaux z okrzyczanego rocznika 2009. Dlaczego okrzyczanego, pisałem już tu, tu i zwłaszcza tu. 2009 miał być pod każdym względem niezapomniany, „naj”. Na razie „naj” są ceny, absolutnie rekordowe.

Co do smaku, pojawiają się wątpliwości. Już w poprzednim wpisie o niedrogich Bordeaux z Leclerka dzieliłem się z Państwem obawami co do ich przejrzałego owocu, nadmiernego alkoholu i generalnie płaskiego stylu. Na znakomitej degustacji zorganizowanej przez Centrum Wina spróbowałem 15 win tym razem z górnej półki i wątpliwości mam nadal. Gdzie ten cudownie wyrazisty owoc, którym 2009 miał przekonać dotąd nieprzekonanych do Bordeaux? Gdzie ta niesamowita pełnia bez ciężaru, intensywność bez emfazy, rozwiązanie paradoksu tak trudnego do zrównoważenia szczepu Cabernet Sauvignon? Na razie slogany o najlepszym roczniku w historii budzą politowanie.

I nie ma ratunku nawet w Cabernet Sauvignon. Zawierający go 53% Château Latour-Martillac był bardzo słaby i smakował jak smażone powidła z winogron (128 zł). Rozczarował Chevalier de Lascombes (48% Cabernet, 48% Merlot, 114 zł) i Pauillac piątej klasy Château Pédesclaux (50% CS, 121 zł). Bardzo średni jest Château Belgrave, zazwyczaj pewniak i w dodatku nie tak drogi (110 zł). Alkohol jednak ewidentnie wyłazi mu bokami.

No właśnie, alkohol. To drugi – obok ceny – rekord rocznika 2009. Tak ciepło Bordeaux jeszcze nigdy nie smakowało. Na degustacji w Centrum Wina pojawiły się dwa wina z niesłychanym w tych rejonach 15% na etykiecie: Fombrauge i L’Évangile. Dwa wina konkursowe, ulubieńce Parkera, robione przez multimilionowe holdingi zadomowione w wysokich ocenach (B. Magrez oraz Rotszyldowie od Lafite’a). Wypada mi zwrócić honor Markowi Bieńczykowi, któremu wyrzucałem wzniecanie paniki przez 15% alk., gdy większość win miała nie dochodzić do 14%. No więc niektóre doszły i do 15. I to na samym finiszu, bo Jean-Marc Quarin, Tim Atkin, Neal Martin dostali próbki tych win z adnotacją 14,5%. Nie pierwszy raz doszło więc do wielkiej ściemy. Najpierw przyznano punkty, ustalono ceny, zainkasowano euro, a potem do kupażu trafiło trochę więcej przejrzałego w afrykańskim słońcu Merlota. Fombrauge smakuje – znów – powidłami, ale i ładną porzeczką i za 121 zł nie jest w sumie złą butelką, choć zasługuje na 86–87 pkt., a nie 91–93, jakie dostał od wujka Boba. L’Évangile na uzasadnienie swojej czekoladowości nie ma nic, bo kosztuje… 1266 zł za butelkę.

Kilka win wypadło wszak całkiem dobrze. Na pewno polecam ludzki, wyważony i świeży Pessac Château La Garde (110 zł). Niezłą niespodzianką okazał się prosty, ale też całkiem rześki Château Le Boscq z Saint-Estèphe (101 zł to jednak trochę za dużo). W kategorii prostych win do picia w ciągu najbliższych dwóch lat przyzwoitym zakupem jest Château Reysson Haut-Médoc za 64 zł. Uczciwie wyceniony jest Margaux Marquis de Terme (159 zł). No i jedna naprawdę dużej klasy butelka: Château d’Armailhac, czystej krwi Pauillac z jansenistycznym, wstrzemięźliwym nosem i ową niepodrabialną fakturą kredowych garbników w ustach. Tutaj nie ma żadnej opasłości, Cabernet Sauvignon smakuje ziemią i deszczem, wino ma potęgę, ale też i umiar i jest tak bliskie klasyczności, jak się dało w roczniku 2009. Za 196 zł dobry zakup do picia i do trzymania na lata.

A dobra wiadomość jest taka, że tych samych Bordeaux już jutro (piątek 9 XII) w Centrum Wina na ul. Puławskiej 336 w godz. 18–21 może spróbować każdy, kto uiści 100 zł za wstęp (obowiązują rezerwacje, cena biletu odejmowana jest od każdego zamówienia na min. 12 butelek).

Degustowałem na zaproszenie Centrum Wina.